Sherlock Holmes (2009 - kino)

     Ciekawy pomysł na przygody o najsłynniejszym detektywie świata, solidna obsada, obiecujący reżyser oraz efektowne zwiastuny – to musiało wypalić hitem. Po premierze Sherlocka Holmesa posypało się mnóstwo pozytywnych recenzji, po których byłem przekonany, że będzie to film, do którego będę wracać niejednokrotnie. Jak się jednak okazało, jedna wizyta w kinie w zupełności wystarczy…



     Obecnie większość ambitniejszych pomysłów przegrywa z 12-letnim targetem narzucanym przez wytwórnie filmowe. Na szczęście Sherlock Holmes by Guy Ritchie nie dał się temu irytującemu już trendowi. Twórcy zadbali bowiem o to, aby złotousty Sherlock na każdym kroku wykorzystywał swoją wrodzoną znajomość psychologii, chemii, geologii, balistyki i matematyki. Okazji ku temu daje całkiem sprytnie przemyślana (czytaj: zakręcona) fabuła, której, co dość istotne, finał nie jest znów taki oczywisty (co ciekawe, mordercę poznajemy na samym początku filmu..). Chwała za to scenarzystom (choć ich nazwiska nie napawały optymistycznie), bo oglądanie Sherlocka nie sprowadza się do oczekiwania na przekombinowane rozwiązania głupawych zagadek (niestety nie zrobiły na mnie większego wrażenia). Sam Sherlock, którego autoironia, sarkazm, a także fajka nie opuszczają nawet na chwilę, oraz jego wspólnik, doktor Watson z kapelusikiem na głowie tworzą całkiem zgrabny, momentami nawet wesoły duet, choć w pewnym momencie miałem wrażenie, że w przeszłości ów panowie dzielili nie tylko wspólne mieszkanie.. Tak czy inaczej duet udany i to w dużej mierze dzięki aktorom. Co ciekawe, Jude Law jako doktor Watson moim zdaniem sprawdza się znacznie lepiej od Roberta Downey Jr., który w roli Sherlocka wypada nieźle, ale niestety trudno wyzbyć się wrażenia, że to Tony Stark (z Iron Mana) tylko bez swojego głupawego uśmieszku. Na uwagę jak zwykle zasługuje doskonały Mark Strong (w roli Lorda Blackwood).
     Zdjęcia zatłoczonego XIX wiecznego Londynu zrobiły na mnie pozytywne wrażenie, chociaż trochę szkoda, że Sherlock ma tak mroczną aurę. Większość filmu rozgrywa się głównie wieczorem lub nocą, a ja oczywiście spodziewałem się filmu ciut pogodniejszego (kwestia gustu). Efekty specjalne cieszą oko, a akcji towarzyszy muzyka Hansa Zimmera, która jest dokładnie w takim samym stylu jak ta z „Aniołów i demonów”. Szybka, rycząca, patetyczna, czyli kolejna już aranżacja utwierdzająca mnie w przekonaniu, że Zimmer przechodzi syndrom „wszystko na jedno kopyto”. Oczywiście da się tego słuchać, główny motyw jest łatwo przyswajalny, ale ogólnie szkoda, że soundtrack nie reprezentuje niczego nowego.
     To jednak zaledwie mikro ułamek moich zastrzeżeń. Akcja filmu rozkręca się wyjątkowo długo i nie osiąga zbyt wysokich obrotów, a akcji w dosłownym tego słowa znaczeniu jest raczej niewiele (a jak jest, to lekko naciągana, np. wodowanie łodzi). Nie pomaga tutaj ani rycząca muzyka Zimmera, ani liczne mini retrospekcje, zwolnienia czy migawki obrazujące myślotok detektywa (nawiasem mówiąc nie wiem, po co do filmu wrzucono scenę bijatyki „na gołe klaty”…). Główni bohaterowie mają mnóstwo przegadanych scen, ale tych zabawniejszych momentów jest jak na lekarstwo. Jakieś 80% gagów można zobaczyć w niezdrowo napompowanym akcją i humorem zwiastunie, a i tak trzeba wziąć poprawkę na to, że większość z tych gagów jest wyjęta z kontekstu i w pełnym filmie nie są już tak zabawne. Cała przemyślana intryga jakoś mnie nie wciągnęła i ani Holmesowi, ani Watsonowi w ich przygodzie/śledztwie specjalnie nie kibicowałem. Brakowało mi napięcia, brakowało mi ciętego humoru, brakowało mi zaskakującego zakończenia, brakowało mi czegokolwiek, co chociaż trochę wbiłoby mnie w fotel. Niestety, podczas 2 godzinnego seansu zaliczyłem dwukrotny ziew (jeden zakończony łzami w oczach :) ) i jedno wymowne spojrzenie na zegarek..



     Cóż, albo spodziewałem się czegoś innego, albo czegoś więcej. Czy warto wybrać się do kina? Na pewno nie zaszkodzi :). Mnie Sherlock nie powalił, nie wciągnął i raczej nie wybiorę się na kontynuację (która na pewno powstanie). Guy Ritchie trochę mnie rozczarował, ale wybaczam mu (hehe) bo to chyba jego pierwsza taka typowo komercyjna produkcja. Niech mu się w tej materii wiedzie jak najlepiej, ja jednak zdecydowanie wole go w przerysowanym kinie gangsterskim („Porachunki”, „Przekręt”, „Rock’N’rola”) i mam nadzieję, że w niedługim czasie właśnie takiego filmu od Pana Ritchiego się doczekam.

::::::::::::::::: 6/10 :::::::::::::::::

+DODAJ KOMENTARZ - ZOBACZ KOMENTARZE+