2012 (2009 - kino)

     Plotki, ploteczki o największej rozwałce w dziejach kina, potem oficjalne zapowiedzi potwierdzające wcześniejsze doniesienia, a na deser wymiatające zwiastuny pt. ”świat, który znacie wkrótce przestanie istnieć”. W końcu przychodzi ten dzień, czas premiery, i lecę do tego kina z wywieszonym jęzorem nie przypuszczając, że połowa Polski już tam jest… :) W kolejce do kasy stoję bite pół godziny, nie kupuje coli, nie kupuje popcornu (bo kolejka kilometrowa), w końcu w zatłoczonej sali (4 dni po premierze!) zajmuje kiepską miejscówkę, byle tylko zobaczyć i zaspokoić ciekawość. Mija kolejne pół godziny, a na ekranie ciągle reklamy mleka, czekoladek, preparatu na wszy i gnidy (boska reklama), papieru toaletowego i jakiś kinowych gniotów.. Żeby jeszcze puścili zwiastun Avatara, ale nie, po co. Po wielominutowych męczarniach w końcu rozpoczął się film. Bez dźwięku... Kiedyś na wp.pl czytałem artykuł o tym, jak to rodzice wymyślają dla dzieci zamienniki popularnych przekleństw. Nie wiem dlaczego, ale ów artykuł przypomniałem sobie w kinie i chyba jako jeden z nielicznych zamiast pod nosem powiedzieć „do ku*wy nędzy, co to ma być?!” powiedziałem „do aniołka fiołka, co tu się dzieje?” i od razu zrobiło mi się lepiej :P Ba, chwilę później film ruszył od nowa, tym razem z dźwiekiem.



     Roland Emmerich nie jest jakoś specjalnie płodnym reżyserem. Jego filmowe konto, zarówno pod względem ilości jak i jakości, jest raczej skromne i.. nieszczególnie jest się czym zachwycać. A jednak udało mu się wyrobić własną markę pt. „specjalista od demolki” i, co ciekawe, widzowie nie oczekują od niego niczego więcej. Wszystko uchodzi mu na sucho pod warunkiem, że jest konkretna, widowiskowa rozpierducha. Całe szczęście, w tej materii Emmerich sprawdza się jak żaden inny reżyser, a „2012” to już prawdziwa, apokaliptyczna kumulacja. Tak widowiskowej i wgniatającej w fotel demolki nie spodziewał się chyba nikt. I prawdę mówiąc niewiele więcej o tej produkcji można powiedzieć... Słów bowiem brakuje, aby opisać efekty specjalne, natomiast o całej reszcie filmu zwyczajnie szkoda gadać. Emmerich konsekwentnie trzyma się wyeksploatowanych do granic możliwości schematów i nawet nie stara się tego ukrywać. Bohaterowie, wątki, dialogi – wszystko już było z milion razy, w efekcie czego nie ma ani jednego zaskakującego zwrotu akcji. Co więcej, w porównaniu do poprzednich produkcji Emmericha, patos w tym filmie występuje w niespotykanych dotąd ilościach. Widzowie, którzy mają serdecznie dość „god bless America” powinni dwa razy (albo i trzy) zastanowić się przed pójściem do kina.. W sumie trochę szkoda, że Emmerich stoi w miejscu i nie potrafi nakręcić niczego mniej głupiego od tego, co już nakręcił. Na plus trzeba jednak zaliczyć nieźle dobraną obsadę, a także okazjonalny humor, który idealnie rozładowuje napięcie po kolejnych scenach akcji. Co ciekawe, nie odniosłem dyskomfortu w postaci „świat się wali, ludzie giną, a mi jest wesoło”. Wszystko było w granicach dobrego smaku, a scena z Bentley’em (engiiiiinneeeeee.... stAAArt) zupełnie mnie rozwaliła :)



     Reasumując, 2012 to 100% Emmericha. Z jednej strony jest to sporym atutem, z drugiej strony wiadomo… Bądźmy jednak szczerzy, nikt przy zdrowych zmysłach nie spodziewał się po tym filmie „nie wiadomo czego”, w końcu to Emmerich. Tak więc polecam wybrać się do kina - film ogląda się całkiem przyjemnie, a takich efektów specjalnych jeszcze nie było i długo nie będzie (i nawet Bay może się schować).

::::::::::::::::: 6/10 :::::::::::::::::

Kliknij tutaj aby przesłuchać wszystkie dotychczasowe zagadki będące listą najciekawszych utworów filmowych.

+DODAJ KOMENTARZ - ZOBACZ KOMENTARZE+